Leven met een beperking zou in een land als Nederland geen problemen hoeven te veroorzaken. Hier krijg je genoeg kansen, is er hulp genoeg en kun je worden en zijn wie je wilt. En in een samenleving die diversiteit zo belangrijk vindt, zou het helemaal geen probleem moeten zijn als je een beperking als nystagmus hebt. Maar is dat wel zo?
Ik vind het vervelend om toe te moeten geven, en het geldt zeker niet voor iedereen, maar ik ervaar dit niet zo. Rechtvaardigheid en eerlijkheid zijn wat mij betreft op dit moment in de maatschappij soms ver te zoeken en zorgt voor verdeling onder mensen.
Het begint er op te lijken dat zij die goed voor zichzelf op kunnen komen in het voordeel zijn om te krijgen wat ze nodig hebben, en degenen die dat niet zo goed kunnen, met lege handen achter blijven. Een maatschappij van winnaars en verliezers.
En dat is erg jammer. Want een verdeelde samenleving zorgt voor spanningen, jaloezie, ruzie. Een beetje inleven in een ander, een ander ook wat gunnen, kansen geven en krijgen, zou een betere weg zijn. Want het leven is meer dan alleen niets te klagen hebben, het gaat ook over geluk, doen waar je goed in bent en je waardevol voelen.
