Na bijna acht jaar een pagina op Facebook te hebben gehad over nystagmus, bekruipt mij de laatste tijd de twijfel of ik er wel op wil blijven. Wegen de voordelen nog wel op tegen mijn groeiende gevoel van weerstand. Want ik begin steeds meer weerzin te voelen. En dan heb ik het nog niet eens over de continue veranderingen die Facebook aanbrengt, waardoor ik steeds weer moet uitzoeken hoe het nu weer werkt.
Het voordeel van een pagina is dat je makkelijk een groot publiek kunt bereiken, wat handig is als je een evenement wilt organiseren of mensen van informatie wilt voorzien. Maar er is ook een keerzijde. Niet iedereen beseft dat Facebook een bedrijf is. En bedrijven willen winst maken. En waar komt die winst vandaan bij een bedrijf als Facebook? Inderdaad, door advertenties en het handelen in informatie. Het is niet in hun belang dat mensen kritisch worden of kritische dingen gaan schrijven. Dat gebeurt natuurlijk wel en dit wordt tegengegaan door zogenaamde factcheckers in te zetten. Dit zouden dan onafhankelijke en eerlijke mensen zijn die feiten bekijken en wegen op hun betrouwbaarheid, waarheidsgehalte en of het wel of niet beledigend of racistische opmerkingen zijn. En daar is op zich niets op tegen. Maar deze “factcheckers” worden wel betaald door Facebook. En daar zit mijn weerstand. Wiens brood men eet, diens woord men spreekt, luidt een gezegde en dat is maar al te waar. Te vaak heb ik gezien dat mensen die kritisch zijn, geweerd worden of geblokkeerd worden. Of dat er zelfs verdachtmakingen worden gedaan. Dit is niet hoe ik in het leven wil staan. Facebook als medium op zich kan gebruikt worden op een goede manier, zoals informatie over nystagmus op een makkelijke manier toegankelijk maken voor veel mensen. Maar het wordt ook op een manier gebruikt, waar ik geen deel van wil uitmaken. Ik zal het voorlopig in beraad houden, maar er is een kans dat ik Facebook vaarwel ga zeggen.