Ik heb het altijd lastig gevonden om diepte te zien. Toen ik jonger was, begreep ik niet eens dat ik dingen lastig vond of dat dingen niet lukten, juist doordat ik dus geen diepte zag. Maar kennelijk hoort dit ook bij nystagmus: moeite hebben met diepte zien. Het valt ook wel enigszins te verklaren: als je ogen wat onrustig zijn, moet het ook lastig zijn om goed diepte te kunnen zien. En voordat iemand nu weer roept: ik heb daar helemaal geen last van: dat kan prima, maar er zijn dus mensen die er wel last van hebben, waar ik ook bij hoor.
Op- en afstapjes wel eens missen, moeite met de eerste en de laatste trede van sommige trappen, zeker als het donker is, dit zijn maar wat voorbeelden waar ik zomaar tegenaan kan lopen. Of in een drukke onoverzichtelijke omgeving niet precies kunnen zien hoe ik het beste kan lopen om ergens te komen. Snel ergens tegenaan lopen.
Soms kan ik erom lachen, soms word ik er chagrijnig van. Want we zijn allemaal mensen met onze dagelijkse beslommeringen en uitdagingen. En misschien is begrip voor jezelf hebben wel de beste manier om er mee om te gaan.
