Magnetische implantaten voor behandeling ongecontroleerde oogbewegingen nystagmus?

juli 2017

Onlangs publiceerde het Nystagmus Network UK een opmerkelijk resultaat van een onderzoek waarin magnetische implantaten bij iemand met verworven nystagmus in de ogen geplaatst werden om de ongecontroleerde oogbewegingen te behandelen. Het onderzoek is gedaan door het UCL (University College London) en de University of Oxford en is een zogenaamde “case study”. Op dit moment wordt een groter onderzoek voorbereid, o.a. mede gefinancierd door het Nystagmus Network UK.

Voor dit onderzoek werden er met succes magnetische implantaten in de ogen geplaatst om de ongecontroleerde oogbewegingen te verminderen. Hierbij was het voor degene nog steeds mogelijk om zelf de kijkrichting te sturen. De implantaten werden in het gedeelte onder het oog geplaatst. Het is de allereerste beschrijving van een succesvol gebruik van een oculomotorische prothese, of implantaat, dat oogbewegingen controleert.

Omdat nystagmus bij vrijwel niemand dezelfde oorzaken heeft en het brein zo complex in elkaar zit, is besloten om de focus op de oogspieren te leggen. Tot nu toe leek deze mechanische benadering van de ongecontroleerde oogbewegingen geen kans van slagen te hebben, aangezien ook de mogelijkheid om zelf de kijkrichting te sturen dan aangetast zou kunnen worden.

De patiënt bij wie de behandeling met de magnetische implantaten werd uitgevoerd, kreeg nystagmus door de behandeling voor de ziekte van Hodgkin toen hij eind veertig was. Dit had grote gevolgen voor zijn leven, waaronder het verlies van zijn baan. Door de situatie waarin deze patiënt zich bevond, besloot het onderzoeksteam te bekijken of het mogelijk was om oculomotorische protheses bij deze patiënt te plaatsen. De toepassing hiervan was alleen in theorie beschreven maar nog nooit in de praktijk uitgevoerd.

Nadat de implantaten succesvol waren ingebracht, toonden tests aan dat over het algemeen de gezichtsscherpte was toegenomen en dat er geen negatieve effecten waren op zijn fysieke functioneren. Na vier jaar bleek dat de situatie van de patiënt stabiel was gebleven en dat hij zelfs weer een betaalde baan had gevonden. Ook dagelijkse activiteiten als lezen en televisie kijken waren behoorlijk beter geworden

De onderzoekers wijzen erop dat het niet bij iedereen mogelijk is om deze protheses in te brengen. Verder onderzoek is nodig om te bepalen bij wie deze methode het meest geschikt is.

Meer informatie en het hele artikel: www.ucl.ac.uk