Om iemand te zijn die niet goed kan zien, is niet makkelijk. Zeker niet tegenwoordig waarin veel communicatie niet meer verbaal gaat, maar via schermen. Nystagmus is dusdanig lastig, omdat je niet overal en altijd precies kan bepalen wat je wel en niet ziet. Het is afhankelijk van de situatie en je eigen conditie op dat moment. Ik krijg veel vragen hierover via de e-mail. Wat kan een oplossing zijn, wat is eraan te doen? Ik ben van mening dat het antwoord vaak in jezelf ligt. Wat zijn je grenzen, hoeveel kun je aan? Dit vereist zelfkennis. Met nystagmus omgaan betekent uitzoeken en aftasten wat je aankunt en hoeveel en onder welke omstandigheden. Zoals het er nu naar uitziet kunnen we op korte termijn geen oplossingen verwachten van de wetenschap, dit zijn langdurige trajecten en dan nog is het afwachten wat de uitkomsten zijn. Van ons wordt dus ook een dosis zelfzorg verwacht. Zelf verantwoordelijkheid nemen. Wat niet betekent dat er geen hulp hoeft te worden geboden. Het is daarom wat mij betreft tweedelig: zelf uitzoeken wat je wel of niet aankunt en hulp vragen waar dat nodig is.
