Elke week ga ik met de fiets op pad om boodschappen te doen. Meestal vroeg in de middag, om de ergste drukte te vermijden. Maar ondanks dat, is het soms een echte hindernisbaan om veilig bij de winkel aan te komen. Ik ervaar een enorme haast in de samenleving en het kan gebeuren dat ik word gesneden, of ik moet opeens in de remmen omdat iemand oversteekt zonder uit te kijken, en probeer ik scholieren die met z’n drieën (of soms meer) naast elkaar fietsen en niet aan de kant gaan, te ontwijken. En dan heb ik de snelle elektrische fietsers nog niet eens genoemd. Als zoiets gebeurt, probeer ik rustig te blijven, en me niet mee te laten slepen in dit krankzinnige gestress.
En zoals elke keer, vraag ik me altijd af: wat is er aan de hand met mensen? Vanwaar die ontzettende haast? Is er iemand dood? Moet je naar het ziekenhuis? Ligt je moeder op sterven? Zo nee, waarom dan? Om net 5 minuten eerder thuis of op school te zijn? En ja, ik geef toe, soms ga je wat te laat van huis en hoop je nog net op tijd voor de bel aan te komen. En ja, soms is het drukker dan verwacht, en duurt het allemaal wat langer om onderweg te zijn. En toch……. waarom toch?
Ik denk dat de meeste mensen dit wel herkennen. Maar we doen er toch allemaal aan mee, wat jammer is.
Mensen met een beperking vallen hierdoor eigenlijk altijd door de mand. Ze kunnen er simpelweg niet aan mee doen. Soms word ik er moedeloos van, soms kan ik er de humor wel van inzien. Ik ga toch mijn eigen gang. Maar een maatschappij die chronische stress vertoont, is voor mensen met een beperking, en dus ook voor iedereen met nystagmus, doodvermoeiend om in te moeten functioneren.
