Als je al heel lang nystagmus hebt, dan weet je zo langzamerhand wel wat je wel of niet kunt. Met vallen en opstaan hebben we dat allemaal moeten ervaren en leren. Ik dus ook. En niet altijd is dat even leuk. Zo bleef ik bij de gymles op school altijd als één van de laatsten over als er een team gekozen moest worden. Ik kan geen auto besturen, en dus ben ik minder mobiel dan de meeste mensen. De keuze om bijvoorbeeld wel of niet in een dorpje te gaan wonen waar geen of heel beperkt openbaar vervoer is, is voor mij dan ook snel gemaakt.
Toch hoeft dit volgens mij niet altijd een belemmering te zijn. Natuurlijk, sommige dingen zullen altijd onbereikbaar zijn. Een top tenniscarrière zou er voor mij nooit inzitten, bijvoorbeeld. Voor mij was dat nooit een probleem, kan ik het ene niet, dan zoek ik iets wat ik wel kan en leuk vind.
En intussen ben ik al een hele expert geworden in nystagmus. Ik begrijp de valkuilen, de dingen die ik beter niet kan doen omdat ze geheid moeilijkheden zullen opleveren, en welke wel prima kunnen. Soms blijkt dat ik zelfs in het voordeel ben omdat ik tijd moet nemen om dingen goed te kunnen onderscheiden.
Ik hoop dat ik mensen hiermee kan laten zien dat er altijd twee kanten aan een medaille zitten. In maar heel enkele gevallen zijn dingen echt onomkeerbaar. Met nystagmus leven is zo nu en dan best zwaar. Maar er zijn wel mogelijkheden.
