Een tijdje geleden moest ik even naar het ziekenhuis. Even iets met mijn ene oog, wat niet direct met nystagmus te maken had.
Aangekomen in het ziekenhuis, krijg je, nadat je je aangemeld hebt, via een beeldscherm aangewezen waar je moet zijn met een nummer van de wachtkamer. De afdeling Oogheelkunde, waar ik moest zijn, was nog wel te vinden, maar door de nystagmus heb ik soms wat moeite om kleine aanwijsbordjes te lezen. Aangekomen bij de afdeling, stond ik even te aarzelen waar ik moest zijn. Tegenwoordig staan er overal vrijwilligers die je ter plekke kunnen helpen, en ook hier stond een mevrouw in het groen, klaar om te helpen. Ze zag mij waarschijnlijk wat aarzelend zoeken en vroeg mij: “Waar moet u zijn?” Waarop ik antwoordde: “Bij de afdeling Oogheelkunde in wachtkamer 2”. Ik kreeg toen een heel grappig of apart antwoord: “Ja, daar bent u nu en verder is het de bordjes volgen”. Waarop ik weer antwoordde: “Maar dit is Oogheelkunde hè, en dat is nu juist ook mijn probleem, ik zie niet goed en heb moeite met de kleine aanwijsbordjes”. Ik weet niet precies wat er daarna gebeurde, maar de mevrouw verschoot een beetje van kleur en zei: “Ja, ok, wilt u dat ik u er even naartoe breng?” Nou, ja, ik wilde eigenlijk alleen even een bevestiging welke ruimte ik moest zijn, ze kon het bijvoorbeeld even aanwijzen, maar dit was helemaal super natuurlijk!
Zo zie je maar weer, en ik blijf me erover verbazen, dat het wel belangrijk is met wie en waar je mee bezig bent. Vaak hebben mensen onbedoeld niet door dat dingen toch anders werken voor mensen zoals wij met een zichtbeperking of welke beperking dan ook. Waarbij de communicatie dus ontzettend belangrijk is.
