Ik heb mijn hele leven al nystagmus, ik ben er mee geboren. En mijn hele leven heb ik me afgevraagd: ben ik de enige die dit heeft? Nog nooit was ik iemand tegengekomen met dezelfde rare wiebelogen als ik. Ik heb me zelfs afgevraagd of ik niet de enige op de hele wereld was, want niemand had er ooit van gehoord, niemand wist wat het was en iedereen vond het maar raar. Gelukkig weet ik intussen beter en heb ik zelfs al meerdere mensen ontmoet die ook nystagmus hebben. En wat blijkt: deze mensen dachten dit ook en vroegen zich ook af of ze de enigen waren.
Het is lastig om in een wereld te leven waarin je de enige bent die het net iets anders doet of net iets anders beleeft. We lijken hetzelfde omdat nystagmus niet direct zichtbaar is, maar toch beleven en zien we dingen anders. En natuurlijk kan dit je onzeker of misschien zelfs depressief maken. Wat ontzettend belangrijk kan het dan ook zijn om er achter te komen dat er meer mensen zijn zoals jijzelf. Die dezelfde obstakels ervaren maar ook dezelfde dingen meemaken. Dit geeft een enorme herkenning en gaat ook vaak gepaard met opluchting. Je blijkt niet meer de enige te zijn en je blijkt ook niet raar te zijn, er zijn meer mensen zoals jij. Ik hoop dan ook dat iedereen die Nystagmus in beweging heeft gevonden, dit ook zo heeft ervaren en hierdoor toch ook een zekere mate van verbondenheid met andere lotgenoten voelt.
